"ای جنگل، ای انبوه اندوهان دیرین
ای چون دل من، ای خموش گریه آگین
ای جنگل، ای داد
از آشیانت بوی خون می آورد باد
آنجا چه آمد بر سر آن سرو آزاد؟
ای جنگل، ای غم ...
ای جنگل، ای حیف ...
ای جنگل، ای پیوسته پاییز...
... با من بگو از سرنوشت آن سپیدار
آن سهمگین پیکر، که با فریاد تندر
چون پاره ای از آسمان افتاد بر خاک!..
ای جنگل! اینجا سینه من چون تو زخمی ست.... "
م. بشارت
No comments:
Post a Comment