Thursday, February 24, 2011

جدال برف و آتش

آتش سوزي جنگل هاي مريوان و سرو آباد در زمستان نيز ادامه دارد 

به گزارش كميته بحران- پيشگيري و مقابله با آتش سوزي جنگل ها- انجمن سبز چيا، در روزهاي سه شنبه و چهارشنبه مورخ سە مورد آتش سوزي در جنگل روستاهاي "بوريدر" و "بهرام آباد" از توابع شهرستان سروآباد و روستای نژمار از توابع شهرستان مریوان ثبت شده است. به گزارش شاهدان، قريب به 3000 متر مربع از منطقه "هيش و ميش" روستاي بوريدر در روز سه شنبه طعمه حريق گشته است كه خوشبختانه سريعا توسط اعضاي انجمن سبز چيا مهار گشته است. در كمال نا باوري و با توجه به سرما و برفي كه امسال در منطقه شاهد بوديم، روز چهارشنبه نيز جنگل هاي اطراف روستاي "بهرام آباد" از دو نقطه دچار آتش سوزي گشته است كه دلايل اين دو آتش سوزي هم كماكان در پرده اي از ابهام قرار دارد و هنوز سندي مبني بر شناسايي عوامل اين آتش سوزي ها در دست نیست. اعضاي انجمن سبز چيا وسعت آتش سوزي جنگل هاي روستاي "بهرام آباد" را 20000 متر مربع تخمين مي زنند. بلافاصلە بعد از آن جنگل های حوالی روستای نژمار نیز آتش می گیرد کە بە علت سرعت اطفای حریق از سوی اعضای انجمن سبز چیا خیلی زود کنترل می شود. این آتش سوزی نیز ١٠٠٠٠ متر مربع از جنگل ها طعمە خود می سازد. با توجه به برودت هوا و بارش هاي اخير، اين دو آتش سوزي نيز به مانند خيلي از آتش سوزي هايي كه بعد از كاهش دما در فصل پاييز رخ داد احتمال آتش سوزي خود به خودي و ناشي از گرماي هوا را به كلي رد كرده و اثباتي است بر عوامل انساني دخيل در امر آتش سوزي سال اخير در جنگل هاي مريوان و سروآباد. با وجود اين سە مورد، در سال 89 آمار آتش سوزي هاي منطقه مريوان و سروآباد به 87٧ مورد رسيده است. با توجه به سال جهاني جنگل ها كه از آغاز سال 2011 شروع شده است، آتش در ميان برف و سرما استقبالي غير منتظره و باور نكردني از جنگل ها به شمار مي رود و هشداري است به ارگان ها و سازمان هاي منطقه اي، ملي و حتي بين المللي جهت حساسيت بيشتر و مراقبت جدي تر از جنگل ها.
ميزان و شدت آتش سوزي ها از يك سو و از سوي ديگر افزايش باندهاي شكار و قاچاق سنجاب ها به عنوان يكي از اساسي ترين منابع زادآوري جنگل هاي بلوط، آينده¬ي اسفبار و نامشخصي را در منطقه رقم مي زند و متاسفانه اكوسيستم كهن جنگل هاي زاگرس را با خطراتي جدي مواجه كرده است.

جووجەسازی یان بۆگەناوا؟!

خه‌لیل خاوه‌ریان

که‌سایه‌تی باش و لێهاتوو، له‌ نێو کۆمه‌ڵگای درووست و گەشەسنراو پێک دێت. به‌ڵام کۆمه‌ڵگایه‌ک که‌ به‌ده‌ردی گرفته‌کانییەوە بناڵێنیت ناتوانێت که‌سایه‌تیی باش بخوڵقێنێت.

جووجه‌ سازی یان هیجره‌ت بۆ یه‌که‌م جار له‌ ساڵی "1365"ی هه‌تاوی‌ له‌ لا‌یه‌ن ئەو خەڵکانەی که ‌له‌ ترس بۆمب ڕێژ کردنی شار له‌شه‌ڕی ئێراق وئێراندا ئاواره‌ بوو بوون، دامەزرا. له‌ ماوه‌ی چه‌ند ساڵدا له‌ هه‌موو ده‌ڤه‌رکانی مه‌ریوان و هه‌ورامان روو له‌ جووجه‌سازی و کانی دینار دەکەن و ئاوه‌دان دەبێتەوە‌ و ئێستا‌ هه‌ر جووسازی حه‌شیمه‌تی زیاتر له‌ 8 هه‌زار نه‌فره‌ یان باشتره‌ بڵێین زیاتر له 1800 بنه‌ماڵه‌یه‌،به‌ڵام به‌داخه‌وه‌ به‌ قەد دێهاتێکی500 که‌سی ئیمکاناتی بۆ دابین نه‌کراوه‌. زۆربه‌ی دانیشتووانی جووجه‌سازی له‌ بنه‌ماڵه‌ی هه‌ژار و ده‌ست کورت، پێک هاتوون و خه‌ریکی ئیشی کرێکاری و کاری ده‌ستی وه‌ک كڵاش چنینن.


له‌ کوێو‌ه‌ ده‌ست پێ بکه‌ین کام گرفتی خۆمانتان بۆ باس بکه‌ین؟ کێ هه‌یه‌ که ‌له‌ شوێنی ژیانی ئێمه‌ تێپه‌ڕیبێ و بۆگه‌نی فازڵاوی مه‌ریوان و کوشتارگای "زرێبار" بێزاری نه‌کردبێ؟ ده‌ڵێن ئێوه‌ بوون به‌ شاری ئیتر هه‌موو گرفته‌کانتان بۆ چاره‌سه‌ر ده‌که‌ین، به‌ڵام هێشتا به‌ قه‌د دێهاتێکی بچووک ئاوڕیان لێمان نه‌داوه‌ته‌وه‌.
له‌ وه‌رزی به‌هاروه‌ تاکاتی به‌فر بارین ناوێرین له‌ ماڵ بێنه‌ ده‌روه‌ له‌ تاو بۆگه‌نی فازڵاو وبۆگه‌نی کوشتارگای زرێبار وتا ئێستاهیچ کاریک بۆ چاره‌سه‌ری ئه‌م گرفته‌ گه‌وره‌یه‌ی ئێمه‌ نه‌کراوه و ته‌واو له‌ ژیانی خۆمان بێزار بووین. نازانین مه‌رکه‌ز بێداشتی مه‌ریوان چۆن مجه‌وزی درووست کردنی کوشتارگای له‌ 600متری شوێنێک که‌ حه‌ساب شاری بۆ ده‌کرێ داوه‌ که‌ژیانی زیاتر له‌ 10هه‌زارکه‌س به‌ هۆی بۆ‌گه‌نه‌وه‌ که‌وتووه‌ته‌‌ مه‌ترسیه‌وه‌.

جیا لە فازڵاو و کوشتارگە زۆر کێشەی تریشمان هەیە، ئەمانەی خوارەوە تەنها هەندێک لە گرفتەکانی شاری جووجەسازییە؛

- نه‌بوونی ئیسفاڵتی خیابان و ‌کۆڵانه‌کان، له‌ وه‌رزی ته‌ڕ وتووشیدا که‌س ناتوانێ هاتوو و چوو بکات، ئه‌وه‌نده‌ قوڕ وچڵپاوی زۆره‌ و تا ئێستا هیچ هه‌نگاوێک بۆ چاره‌سه‌ری نه‌نراوه‌.
- نه‌بوونی ده‌بیرستان‌ که‌ قووتابیانمان بۆ خوێندنی ده‌وره‌ی ده‌بیرستان ده‌بێ روو بکه‌نه‌ خوێندنگاکانی مه‌ریوان و کانی دینار.
- نەبوونی کتێبخانه‌ و شوێنی فه‌رهه‌نگی و وه‌رزشی، گه‌نجان و منداڵانمان له‌ هه‌موو وئیمکانتێکی له‌و چه‌شنه‌ بێ به‌شن.
- نه‌بوونی پارک و شوێنی حه‌وانه‌وه‌ و شاری یاری بۆ مندڵان.
- نه‌بوونی ده‌رمانگا. ئێمه‌ ته‌نیا له‌ گه‌ڵ کانی دینار دا ده‌رمانگایه‌کمان هه‌یه‌ که‌ ئیمکاناتی خزمه‌ت گوزاری زۆرکه‌می هه‌یه‌.
- نەبوونی سەعاتی کاری دیاری کراوی تاکسی و مینی بووسه‌کان. لە ڕاستیدا هه‌ر هه‌وا تاریکی کرد ده‌بێ شارۆمەندانی کانی دینار و جووجەسازی ماشێنی ده‌ر به‌سی بگرن. تا ئێستاش شاره‌داری کانی دینار له‌ هیچ کوێکدا وێستگه‌ی بو وه‌ستاندنی تاکسیەکان دانەناوه‌ و موسافرینیش ده‌بێ تا کاتێ ماشین سواریان ده‌کات هه‌ر له‌سه‌ر پێ ڕاوه‌ستن.

کێشه‌یه‌کی تری ئێمه‌ ئه‌وه‌یه‌ که‌ جاده‌ی قه‌برستانی جووجه‌سازی تا ئێستا هیچ کارێک بۆ چاک کردنی نه‌کراوه،‌ هیوادارین شاره‌داری کانی دینار زوو ئه‌و جاده‌یه‌مان بۆ چاک بکات وابزانم خۆیان بڕیاریان دابوو چاکی بکه‌ن.

له‌کۆتاییدا له‌ هه‌موو کاربه‌ده‌ستان داواکارین که‌ ئاورمان لێ بده‌نه‌وه‌ و به‌ده‌م چاره‌سه‌ری كێشه‌کانمانه‌وه‌ بێن.

اژدهای آتش

محمد صدیق کریمی

سرزمین من "زریبار" سراپا چشم شدە و مردمک ماهیهای کوچولویشها بە دنبال ابرها می فرستد. از یک طرف "قوچلوس" زیبا با دست باد مشغول شانە کردن زلف "بناوچ" های رمیدە است و از سوی دیگر "میراجی" خورشید را در آغوش "کپرەکەی حاکم" گرفتە است. "سربان" لبخند بر لب زیر خورشید دلپذیر خرداد دراز کشیدە و تماشاچی بازی فوتبال بچەهای مدرسەی شبانە روزی "بردرشە" است. اینجا سرزمین من است. سرزمینی با کوههای جنگلی، روباه های پشمالو، خرگوشهای، سنجابهای بازیگوش و ... . در دل هر درەای چندین چشمەی پر آب، تشنگی درختان را می شکند و دست در دست همدیگر، جویبارها را بە دریاچە می فرستند. چند قدم ان طرفتر، کپکی خرامان از آسیاب سنگی کهن بالا می رود و نغمەای شیرین، آوا سر می دهد. او با آن خالهای سیاهش، با اون آواز اصیل و پرهای خاکستریش، رو بە آسمان نماز شکرش را گویی بە زبان "کرد" ادا می کند. هنوز کپک شیرین قهقهە در رکعت دوم نمازش است کە از پایین جنگل دودی سفیدی مانند دزد در لابەلای شاخەهای تناور می پیچد. در گلوی درە تە نشین می شود و کوە استوار را بە سرفە وا می دارد. آن کپک قهوەای رنگ می بازد و با عجلە نمازش را نیمە تمام گذاشتە و پر می کشد و در آن سوی درە مثل دیوانەها، سنگها را چینە می کند و آن آتش نامرد را بە مبارزە می طلبد. حالا دیگر آتش چون حرامیان نابەکار در تن سرو آسای "بن" ها و "زلزلک" های سرزمین من پیچیدە و صدای شکستن پشت جنگل بە گوش می رسد. سنجابها بازی کردن را فراموش کردە و روباهان سرزمین من، با ناباوری فرار میکنند و هر از چند گاهی کاشانەی سوختەی خود را با افسوس می نگرند. "قوچلوس" فریاد رنج سر میدهد و تاب سوز آتش را ندارد. اژدهای آتش هر چەرا کە در مسیرش باشد می بلعد و نعرە میکشد.
در پایین جنگل ماشین سواران خوشنود زن و فرزندان خود را بە "سیران" می برند. فرزند کوچکی یکی از همین خانوادەها، "دلیر" با اشک و آه بر سقف ماشین پدر می کوبد:
- باوە گیان!
- فریا کەوە ئاگر بەر بوە... ئاگر...
پدر کە صدای کودکش را بە خوبی متوجە نشدە، با صدایی گوش خراش ماشین را متوقف می کند و با عجلە پیادە می شود و علت را از دلیر می پرسد، فرزندش جریان را بە او می گوید و پدر با لبخند می گوید: بشین فرزندم، خیال کردم خدایی ناکردە مشکلی جدی پیش آمدە، این سیب را بگیر و بشین، خیلی مهم نیست. ولی کودک با ناراحتی از خوردن سیب خودداری می کند و آرام در عضای جوجە کبوترهای سوختە می نشیند.
آتش همچنان نعرە می کشد و پیش می تازد. اکنون دیگر چشمەها هم در زیر کفن برگها و شاخەهای سوختە دفن می شوند. کم کم زندگی دارد می سوزد. ناگهان سرودی آرام و سبز در گوش درختان می پیچد.
- "چەندی گەڕام لە هەردان، نەمدی گڕ وەک تۆ وابێت ... "
اژدهای آتش با هراس بە قلە می نگرد. زوزەای می کشد و چند بوتە تمشک را می بلعد. تمشکهای وحشی گلوی آتش را می خراشند و سرود سبز نزیکتر می شود. کم کم میتوان صدا را واضحتر شنید.
آری خودشانند، اینان بچەهای "انجمن سبز چیا" یند، جگر گوشەهای سرزمین زیبای من. صدای قدمهای مصمم آنها را در هر گوشەی کوه و جنگل میتوان شنید. آنها آتش را محاصرە کرە و طی چند ساعت مبارزەی سنگین، اژدەها در مقابل ارادەی آهنین آنها زانو زدە و شکست می خورد. بچەهای خوش قد و قامت انجمن سبز چیا خاکسترها را از روی چشم های چشمە کنار زدە آبی می نوشند. چشمە آبش دو چندان می شود. کمی آنسو تر کپک خرامان جستی می زند و در آسمان برای انجمن سبز چیا کف می زند. بچەهای انجمن با لباسهای پارە و اندام سوختە، در سایەی بلوط قد بلندی کە جان سالم بە در بردە، خستگی در می کنند و یکی از آنها با صدای سوزناک آوای "ئای غەریب مەڕۆ" سر می دهد.
جنگل یک بار دیگر نفس راحتی می کشد، کوه زخمی شدە ولی از اینکە فرزندان سبزش بە داد او رسیدەاند، در دل احساس غرور و افتخار می کنند.
خانوادەی دلیر در راه برگشت از سیران، در کنار زریبار اتراق کردەاند ولی دلیر کە از صبح تا بەحال لب بە هیچ چیز نزددە است، در کنار دریاچە می نشیند و درد دلش را بە زریبار غمگین می گوید: زریبار جان تو بە حرفهایم گوش کن، چگونە پدرم می تواند اینقدر بی خیال باشد؟ چرا بە جنگل کمک نکرد؟... مگر ما در دل همین جنگل بە سیران نرفتە بودیم؟ مگر همین درختان مهربان برایمان سایە درست نکردە بودند؟ پس چرا ما اجازە بدهیم آتیش اینگونە آنها را از پا دربیاورد؟ اشکهایش پایین می غلتد و دلیر صورتش را در آب زریبار می شوید. زریبار صدای آواز "غەریب غەریب" را در گوش پسر مهربان نجوا می کند و آهستە در گوش دلیر می گوید: "تا بە حال آوازی بە این زیبایی نشیدەام".

Sunday, February 6, 2011

يانيه 28 انجمن زيست محيطي غرب كشور براي رفع معضل سد تالاب زريبار


تالاب زریبار را همگان به نام زیبایی خاص خود و چشمه های جوشان و آب شیرینش می شناسند. این تالاب یکی از معدود تالاب‌های ایران و خاورمیانه می‌باشد که دارای چنان تنوع زیستی است که هر کدام از آن ها از نظر زیست‌محیطی و جهانگردی ویژگی خاص خود را دارند. می‌توان با مدیریت صحیح و استاندارد از این منابع پراهمیت نهایت استفاده و بهره‌برداری را نمود. زریبار با تمام زیبایی‌هایش مأمن و قرارگاه بسیاری از جانداران است که خانه آنها را باید حفظ کرد. متأسفانه در زریبار چنین امری در کار نیست و یا اگر هست بسیار کم و ناچیزمی‌باشد و اگر وضع به همین منوال پیش برود بسیاری از جانوران وابسته به دریاچه از بین خواهند رفت. چنانچه می‌دانیم در حیات وحش، زندگی به گونه‌ای است که هرجزئی از طبیعت رعایت حال گونه‌های دیگر را کرده و به همدیگر سود می‌رسانند. متأسفانه انسان تنها موجودیست که همه چیز را نابود می‌کند تا چند صباحی زندگی کند، بدون آن که برای بقای نسل آینده خود فکری بکند، هرآنچه را که در سر راهش قرار می‌گیرد از بین می‌برد. از جانداران تالاب زریبار و رود خانه‌های متصل به آن انواع کپورماهی‌ها هستند. کپورماهیان رود خانه‌های «گردلان» و «کلین‌که‌وه» جهت گذران زمستان و رهایی از آب گل‌آلود بهار رودخانه‌ها، به تالاب زریبار مهاجرت می‌کردند و به این صورت به بقای خود ادامه می‌دادند.
با علم به این مسئله و بر خلاف تمام قوانین بین‌المللی، سدی بر روی زریبار در دوران سازندگی بسته شده تا مثلا موجب توسعه اقتصادی مریوان و تا حدی ایران شود. بدون مطالعه و بدون کارشناسی و در آخر بدون در نظرگرفتن حق حیات مخلوقات خدا و بدون اینکه راهی برای بازگشت کپور ماهیان بومی رودخانه‌ها به دریاچه درست شود از طرفی با درست کردن شهرک‌های کانی‌دینار و جوجه‌سازی و ورود فاضلاب آن به رودخانه کلین‌که‌وه، طرح از پیش تعین شده نابودی کپور ماهیان را تکمیل نمودند و به اقرار کارشناسان شیلات استان کردستان چندین سال است که کوچکترین اثری از وجود ماهیان بومی رودخانه‌ها در دریاچه دیده نمی‌شود و به قولی نابود شده‌اند. همچنین مارماهی‌های داخل تالاب از نادرترین مارماهی‌های دنیا است که برای تخم‌گذاری در بین دریاچه و سد «دربندیخان» در مهاجرت است که آن نیز یا نابود می‌شود و یا باید با تغییر وضعیت عادت کند، چون قبل از بستن سد دربندیخان این گونه مارماهی با اقیانوس در ارتباط بود. در سطح تالاب و در اطراف آن نیز تغییرات بسیار هولناکی به سبب این سد غیرمسئولانه در حال شکل گرفتن است که به سرعت زریبار و مجموعه آن را رو به نابودی و مرگ می‌برد؛ از جمله کشاورزی اطراف دریاچه که گاها بعضی از زمین‌داران برای افزایش سطح زیر کشت، دریاچه را با خاک پر می‌کنند. قبل از بستن سد بر روی تالاب، مازاد آب چشمه‌های جوشان زیر آن از طریق مجاری طبیعی به بیرون هدایت می‌شد. با خارج شدن آب، مقدار زیادی از املاح و رسوب حاصل از سیلاب و فاضلاب‌های مختلف و سموم شیمیایی ناشی از کشاورزی دراطراف دریاچه به خارج هدایت می‌شد و همچنین با حفظ ارتفاع آب از شدت جریان چشمه‌ها کاسته نشده و جریان عادی خود را داشتند. متأسفانه بعد از ایجاد سد و با توجه به خشکسالی سال‌های اخیر، تالاب زریبار که چند سالی است راکد می‌باشد، هر روز بر غلظت مواد شیمیایی داخل آن افزوده شده و بار میکروبی آن نیز به طبع بالا رفته است که باید میزان آن مداما بررسی گردد.
لذا بدین‌وسیله از مسئولین گرامی خواستار بررسی جدی معضلات به وجود آمده از سوی این سد بر اکوسیستم زریبار در این سال‌ها بوده و امیدواریم با واکاوی علمی برداشتن این سد و تأثیرات آن بر آینده تالاب، این معضل زیست‌محیطی و تاثیرات مخرب آن پایان یابد.
  1. انجمن حیات سبز سرزمین (همدان)
  2. موسسه نبض سبز حیات (همدان)
  3. انجمن دوست‌داران حیات وحش ایران (همدان)
  4. مؤسسه هستی‌سازان الوند (همدان)
  5. تعاونی دوستداران محیط زیست سولدوز نقده (آذربایجان غربی)
  6. انجمن جبهه سبز نقده (آذربایجان غربی)
  7. تعاونی حفظ محیط زیست مهاباد (آذربایجان غربی)
  8. جمعیت سبزاندیشان بیستون (کرمانشاه)
  9. انجمن انسان و زمین (کرمانشاه)
  10. جمعیت پراو (کرمانشاه)
  11. انجمن سبز چیا (کردستان)
  12. انجمن زنان زمین و توسعه پایدار (کردستان)
  13. انجمن زیست‌محیطی کاریزه (کردستان)
  14. مؤسسه سبزپژوهان الوند (همدان)
  15. انجمن سبز سقز (کردستان)
  16. انجمن زندگی سبز بوتک (ایلام)
  17. مؤسسه یاران سبز خرم آباد (لرستان)
  18. انجمن موج سبز ازنا (لرستان)
  19. انجمن پیشگامان سبز بروجرد (لرستان)
  20. انجمن برگ سبز دورود (لرستان)
  21. انجمن یاوران محیط زیست سیمره (ایلام)
  22. انجمن موج سبز (ایلام)
  23. انجمن همیشه سبز همیشه بهار(ایلام)
  24. انجمن همیاران سبز ایوان (ایلام)
  25. انجمن میراث آلام‌تو (ایلام)
  26. انجمن شه‌نه‌پای زمین (ایلام)
  27. انجمن حمایت از محیط زیست دره شهر (ایلام)
  28. انجمن سراب سبز قروه (کردستان)

گذشته ای روشن تر از آینده!

فایق محمودی

روزگار چندان دوری نبود... در حدود بیست سال پیش، آسمان به ویژه در اواخر فصل بهار از وفور پرستوها سیاه می¬نمود. گاه ارتفاع پروازشان آنقدر کم بود که گویی خود را مشترک جغرافیای شخصی ما می¬دانستند، آری آن¬ها به عنوان اعضای خانواده انسان های روزگار خودشان پذیرفته شده بودند، از پدرانمان شنیده¬ایم که دسته های ”كل و بز كوهي“ به مانند حیوانات اهلی بر کوه های این سرزمین پرسه زده¬اند. اما حالا چه؟! چه شده که این گونه نامحرم شده¬ایم؟؟؟ چه شده که آن دوستی ارگانیک تبدیل به رابطه شنیع غالب و مغلوب گردیده است؟ قدر مسلم این که پیشینه فرهنگی و سنن کهن پالایش یافته مردم این دیار خود را وابسته به طبیعت دانسته و نه تنها در قبال آن خشونت روا نداشته¬اند، بلکه همواره شکرگذار طبیعت بوده و خود را از ساز شکار و منطبق با شرایط طبیعی نموده¬اند. مردم نجیب گذشته نه تنها خللی در نظم ارگانیک طبیعت به وجود نیاورده اند؛ که خود نیز به عنوان عنصری فعال از این پیکره سامانمند به ادامه حیات و تکامل این چرخه کمک فراوان نموده¬اند، چرا که اگر غیر از این بود اکنون نه جنگلی وجود داشت و نه جلوه پهناوری از حیات زیست جانوران. می توان گفت جنگ ایران و عراق تأثیرات روانی مخربی بر گونه های جانوری و حیات وحش این منطقه از قبیل: كل و بز كوهي ، روباه، خرس، گرگ و ... گذاشت. چرا که بر طبق قوانین حیات جانوری حیوانات در صورت عدم تعادل روانی ناشی از ترس صدای مهیب گلوله¬ها و هواپیماهای جنگی که اغلب با درگیری¬های خونین همراه بود تمایلی به جفتگیری و تولید مثل ندارند و این خود یکی از زمینه های کاهش بی حد و حصر جمعیت آن¬ها گردیده. به طوری که اکنون دیدن یک خرس در جنگل¬های اطراف چیزی شبیه یک رؤیا است. دلیل دیگر این کاهش فاحش، تغییر رابطه شکار و شکارچی به رابطه مقتول و قاتل است. همان طور که اشاره شد بنا به پایبندی نسل¬های گذشته به سنن نیک نیاکانمان حتی کشتن یک گنجشک یک گناه کبیره بود اما، نسل های جدید با سبک تربیتی متفاوت و تأثیر از زندگی مدرن -که در آن همه موجودات و کائنات مقهور قدرت درنده انسان هستند- هیچ کوششی جهت ادامه و تعمیق فرهنگ گذشتگان ننموده و حتی در بسیاری از مواقع در جهت مخالف آن گام برداشته¬اند.این گسیختگی و گپ فرهنگی سبب سقوط رابطه متعالی مردم با طبیعت و گونه های جانوری و گیاهی گردید، به صورتی که در برهه¬ای از روزگار کودکی ما کشتن یک گرگ یا یک خرس افتخاری ابدی محسوب می گردید، البته این کسیختگی ناشی از دیگر عوامل از قبیل ازدیاد جمعیت و عدم توجه به پرورش و تربیت کودکان در اثر دل مشغولی جنگ نیز بود. در این میان شکارچیان زیادی نیز با نقض قاموس شکار ضربه های جبران ناشدنی بر پیکره نحیف حیات وحش این منطقه زدند که نمونه بارز آن استفاده از نیروی برق جهت سید ماهی در رودخانه ها و برکه ها بود که تمامی جانوران موجود در آن را قلع و قمع می ساختند... . اما نباید نا امید شد چون روزگار این نامهربانی¬ها و سنگدلی¬ها با طبیعت به سر آمده، پیشرفت وسایل ارتباط جمعی و آگاهی یافتن مردم از اهمیت و نقش هرگونه جانوری در این اکوسیستم زنده و حساس شدن مردم نسبت به حریق جنگل¬ها راه را برای تشکیل تشکل¬ها و NGO های مرتبط با حیات وحش فراغ نموده که شالوده های اساسی حفاظت از گونه¬های کمیاب جانوری در این سرزمین کهن است.

آرايەي تكرار

مختار دانش
چه از نابوديم، چه از مهم بودنم سخن بگويم! در هر دو حالت به فقر فرهنگيتان مي¬رسم.
همه¬ي شما دلايل نابوديم و راه¬هاي جلوگيري از آن را به خوبي مي دانيد اما، متاسفانه انسان¬هايي هستيد كه تعبيرتان از انسان بودن فقط حرف زدن و حذف كردن است.
دير يا زود خواهم مرد، اما چه مرگ وحشتناكي در انتظار دارم و كاش يكباره از بين مي رفتم و مرگ تدريجي¬ام را نمي¬ديدم. شايد به جا ماندن اسم و رسمي بعد از مرگ آرزوي هر كسي باشد اما بدا به حالم براي روش اجراي حكم مرگم و خوشا به حالم كه به آرزويم خواهم رسيد.
خلايقي هستيد كه هيچ وقت نتوانسته¬ايد لياقت داشته باشيد. نمي دانم چه گناهي داشته¬ام كه بايد در جايي زاده شوم كه بعضي از انسان¬هايش به طرز وحشتناكي دچار فقر فرهنگي! و فكري! مي باشند و به روش خارق¬العاده¬اي فقرشان را توجيه مي¬كنند و با كمال آرامش با اين مصيبت وارده به زندگي¬شان ادامه مي دهند. خوشحالم كه تا چندي ديگر در ميان¬تان زيست مي¬كنم و سببي شده¬ايد براي رسيدن به آرزويم.
اي انسان¬ها! مطمئن باشيد كه روزي به ياد خاطره¬هايم مي افتيد و كساني كه به اجراي حكمم مخالفت مي كردند و كاري از دستشان بر نمي¬آمد، با نابوديم از اين دغدغه¬ي فكري نجات مي يابند و تا حدي به آرامش روحي و زندگي بدون دغدغه خواهند رسيد اما همين كه در كنار اين آرامش به ياد خاطره هايشان و به ياد روزهاي كه با هم بوديم افتادند، به جاي آرزو و اشتياق، در زندگي دچار غم و اندوه و ملال مي¬شوند. غمي عميق، دردآور و ناشناخته. ديگر مرگ براي من ماجرا به شمار نمي آيد زيرا مدتي است كه با آن دست به گريبانم و بزرگترين آشفتگي ام جدا شدن شما از اصل خود مي باشد.
”اي مرگ، اي ناخداي پير، زمان حركت فرا رسيده است، لنگر را بكشيم كه اين دنيا ما را ملال مي آورد. اي مرگ، عزيمت را تدارك ببينيم. (پودلر)“

زریبار؛ نیازمند مديريت منظم، نظارت قاطع و استفاده خردمندانه!

كنوانسيون رامسر اولين تعهد رسمي جهاني براي حمايت و مديريت تالاب¬ها، به خاطر اهميت بين¬المللي آن¬هاست. كنوانسيون رامسر يك تعريف و نظام طبقه¬بندي را براي شناسايي تالاب¬هاي مهم بين‌المللي ارائه داده است. بر طبق آن، تالاب اين¬گونه تعريف مي‌شود:
نواحي و زمين‌هاي خيس باتلاقي و بركه¬ها، با آب مصنوعي يا طبيعي، دايمي يا موقت، با آب¬هاي ساكن يا روان، شيرين يا لب¬شور، شور و نيز زمين هاي آبي و سواحل درياها كه در زمان جزر كمتر از 6 متر عمق داشته باشند، تالاب گفته می¬شوند.
بسياري از نواحي ساحلي رودخانه‌ها و درياچه‌ها و نواحي ساحلي مجاور تالاب¬ها، جزاير و قسمت¬هايي از آب¬هاي دريايي عميق تر از 6 متر، به شرطي كه در زمان جزر و مد پايين در منطقة تالاب قرار بگيرند جزء تالاب¬ها محسوب مي¬شوند. (ديويس 1994).
- ابتدا كنوانسيون رامسر (ديويس 1994) تالاب ها را به چهار تيپ عمده طبقه بندي نموده بود که شامل:
1- تالاب¬هاي دريايي، شامل تالاب¬هاي ساحلي به انضمام سواحل صخره¬اي و آب سنگ هاي مرجاني.
2- تالاب¬هاي مصبي كه بين دو ناحية آب¬هاي شور و شيرين، يا زمين‌هاي خشك و دريا به انضمام دلتاها، باتلاق هاي واقع در منطقه جزر و مدي و باتلاق‌هاي مانگرو قرار دارند.
3-تالاب¬هاي درياچه¬اي¬، تالاب¬هايي هستند كه حالت درياچه¬اي دار ند.
4- تالاب¬هاي مردابي، باتلاق هاي لجن¬زار، زمين¬هاي خيس و باتلاقي و زمين هاي گندابي مجزا از هم را شامل مي¬شود.
بر طبق آخرین گزارشات رسیده، ثبت زریبار به عنوان یک تالاب به پایان رسیده و قرار است این خبر در مراسمی در اسفند ماه سال جاری اعلام گردد. امید است با توجه به قانون های مربوط به حفاظت از تالاب ها و نظارت سازمان های بین المللی شاهد مديريت منظم، نظارت قاطع و استفاده خردمندانه ازاین تالاب منحصر به فرد باشیم.

انجمن سبز چیا

ستراني ژينگه

مراسم ”ستراني ژينگه“ در عصر روز چهارشنبه مورخ 89/10/29 در سالن مجتمع فرهنگي-هنري ارشاد اسلامي مريوان برگزار شد. اين مراسم با حضور جمع كثيري از مردم و در پي فراخوان انجمن فرهنگي- ادبي و انجمن سبز چيا مريوان شروع شد. پس از خير مقدم اين دو انجمن، آثار انتخاب شده توسط كميته بررسي آثار، از سوي نگارندگان قرائت گرديد. در ميانه¬ي اين مراسم كليپي از تصاوير آتش سوزي جنگل ها و مراتع و كوشش اعضاي انجمن سبز چيا و دوستداران طبيعت پخش شد كه مورد استقبال حاضرين قرار گرفت. همچنين آقاي مختار محمدي از بازيگران تواناي تاتر شهر مريوان با اجراي نمايشي در مورد وضعيت اسفناك زريبار و تفرجگاه¬هاي مريوان، توجه حضار را جلب نمود. اين مراسم با شكوه در ساعت 17:30 پايان يافت.

چه‌ تلخ است که‌ مریوان زریبار را از دست بدهد!

بشرا محمودی
امروز زریبار آرام و بی صداست و دامن چیندار خود را بر دشت گسترده‌ است. شاید خوابیده‌ است! امروز روزی زمستانی است. چند پرنده‌ بر فرازش پرواز می¬کنند و کوه هایی را می بینم که‌ اطرافش را احاطه‌ کرده‌اند. کسی را می¬بینم که‌ از او نقاشی می-کشد و قایق های برف گرفته‌، ساکن، بی سرنشین و صامت در حاشیه‌ آبش. حس می¬کنم که‌ او هم سردش است. کسانی که‌ به‌ دیدارش می¬آیند معدودند. این روزها سرش خیلی شلوغ نیست. تابستان و بهار که‌ می شود، سر و صدا و آلودگی مغزش را آشفته‌ می¬کند. آن وقت¬ها شاید دلش می¬گیرد. دلش از قوطی¬های نوشابه‌ و دوغ و دلستر می¬گیرد. دلش از پاکت های سیگار و نایلون های پفک و چیپس و آدامس و بستنی می¬گیرد و بلاخره‌ دلش از آدم هایی می¬گیرد که‌ بدون توجه‌ به‌ او که -‌ با نگاه بی صدایش می خواهد بفهماند- شیشه‌ عمرش در حال شکستن است، از کنار او عبور می¬کنند. آنان چهره‌ رنجور او را نمی¬بینند. شاید اگر می¬دانستند که‌ زریبار چند وقت دیگر ترانه‌ وداع خواهد خواند، بیشتر به‌ او توجه‌ می کردند و آلودگی را از چهره‌ او می زدودند. اما او امروز ساکت و بی صدا دم بر نمی آورد. او امید دارد. به‌ این امید دارد که‌ مردم نگاه منتظر او را دریابند. ولی شاید این مردم روزی او را دریابند که‌ دیگر چیزی جز باتلاق و گل و لای برایشان نمانده‌ است و این چه‌ تلخ است. چه‌ تلخ است که‌ مریوان زریبار را از دست بدهد. زریباری که‌ سرشتش با مریوان عجین گشته‌ است. زریباری که‌ روزی روزگاری با مریوان ترانه‌ های عاشقانه‌ می¬خواند. شاید آن روز تلخ اگر فرا برسد مریوان گریه کند و شاید اگر زریبار می¬دانست بزرگترین دریاچه‌ آب شیرین و سرمایه‌ یک کشور است و این چنین مورد بی لطفی است، چمدانش را پر می کرد از لباس¬هایش و می رفت، می رفت به‌ جایی که‌ بهتر تحویلش بگیرند و کسی چه‌ می¬داند، شاید کسی آن را در گوشش گفته‌ و او با این حال فروتنانه‌ مانده‌ است. او به‌ مریوان وفادار است، باید مریوان هم به‌ او وفادار باشد و گرنه‌ بعید نیست روزی نظاره‌گر مرگ تدریجی دوست زیبایش باشد و نظاره‌گر تولد باتلاقی تیره‌ و تار. مردم باید او را درک کنند، باید همچون باغبانی دلسوز از او نگهداری کنند تا چهره‌اش مانند کودکی¬هایش صاف و زلال شود، تا شاید روزی درویش شعر سهراب، نان خشکیده‌اش را در زریبار فرو برد!